Michelle & Anouk go junglebook!

Op dit moment lig ik in een hangmat in de jungle! Onze periode van 6 weken  in Quito zit er alweer op en afgelopen maandag zijn we hier na een reis van 22 uur aangekomen! 

Vanuit Quito is het ong.10 uur reizen naar het oosten, maar afgelopen weekend zijn we naar Canoa geweest. Dit is een plaatsje aan de kust dus na een hele nacht in de bus konden we bijna gelijk door om nog een dag in een busje te zitten, samen met 2 hoogleraren en een onderzoeker van de universiteit van Quito.

Het weekend ervoor zijn we met 6 vrijwilligers naar Cuenca geweest. Een moderne stad in het zuiden van Ecuador. Omdat dodenherdenking en Bevrijdingsdag van Cuenca plaatsvonden in dat weekend was er groot feest met overal kraampjes, muziek en eten op straat. Omdat ik veel te vertellen heb over ons jungle avontuur sla ik dit even over. 

De reis was geen pretje met een gemiddelde temperatuur van +/- 35 graden en een slingerweg van maar liefst 3 uur door de bergen. 
Het verliep allemaal net iets anders dan verwacht; naast dat de leraren de hele reis meezongen en dansten op salsamuziek hadden Michelle en ik samen 1,50 dollar en na vele pogingen op verschillende plekken bleek dat onze pinpassen niet meer werkten. Gelukkig konden we geld lenen!

Door deze verschillende stops hadden we ook de laatste boot gemist dus moesten we met al onze spullen in een klein bootje. Ik vroeg of ik bang moest zijn en kreeg het antwoord: nee, je moet alleen een beetje opletten, soms eten de anaconda's kinderen (no joke!) Zo'n rit hier is heel mooi en indrukwekkend.

Na nog een rit van 2 uur door de jungle kwamen we aan bij onze accomodatie; een luxe research centre. Mies en ik hebben hier samen een grote kamer met een badkamer. Ik ben trouwens een wandelende waterval, het is hier super benauwd en klam weer. Nu we eindelijk een warme douche hebben verlang ik alleen nog maar naar koude. Om 7u, 13u en 19u staat het eten (super lekker) altijd klaar, bereid door een kok. Ook wordt onze was voor ons gedaan. 

Overdag gaan we elke dag naar de community om les te geven, een half uur rijden. 's Middags gaan we terug om hier te lunchen en daarna gaan we weer terug tot aan het avondeten. We zitten dus zeker 2u per dag in de auto en onderweg pikken we de kinderen op die in de achterbak worden meegenomen.

We geven hier niet alleen Engelse les maar ook veel rekenen. De Engelse les is lastig om te geven omdat ze vaak niet een in het Spaans kunnen schrijven, ze hebben hier namelijk een andere taal: Waraoni. Michelle en ik hebben ook een 'Waraoni naam' gekregen; Hoi jongens, mi nombre es Mintape, mucho gusto haha! Het betekent iets van kleurrijke papegaai. Over een papegaai gesproken, hier zit er een die van blanke meiden houdt en hij is niet bij ons weg te slaan. Hij brengt elke dag meerdere uren op onze schouders rond (en hij heeft al 3x op me gepoept, echte liefde). 

Terug over het lesgeven, de kleinste kinderen kunnen nog niet echt lezen en schrijven dus hier doen we geen Engels mee maar wij geven ze dus ook Spaans! Met de iets oudere kinderen doen we wel Engels, maar dit is erg lastig en ze snappen het minimaal. Nadat Michelle met een voorbeeld had gezegd: my name is Michelle, had iedereen letterlijk 'my name is Michelle' opgeschreven en ook het zinnetje 'I am ... years old' bleek lastig, dit werd: I am 'Ines' years old. Zo goed begrijpen ze het dus! Ik heb ook al 2x Engelse les gegeven aan het stamhoofd!

De mensen zijn hier allemaal super aardig en gastvrij en de kinderen zijn super lief en iedereen is altijd vrolijk. De eerste dag werden we verwelkomd met een lied en en dans. Elke dag komen de kinderen op ons af rennen, knuffelen en willen constant met ons spelen en dat we ze optillen. In vergelijking met Nederlandse kinderen zijn ze wel een stukje wilder; ze springen en klimmen overal en ze kunnen ze wel tegen een stootje, huilen doen ze zelden! (Ze doen me soms ook echt aan Mogli van de junglebook denken). Laatst trok een klein meisje plots haar broek uit en begon te poepen buiten tussen iedereen in. Ze zien natuurlijk ook dat wij anders zijn. Alles wordt vergeleken ; een jongen vond het maar apart dat wij zoveel haren op onze armen hadden (ja.. Misschien lijken wij dan toch meer op apen, zij hebben nauwelijks haar), dat onze bovenbenen zo lang waren en überhaupt dat wij zo 'groot' waren. De mensen zien er normaal uit en dragen ze ook normale kleding. Wel wonen de meesten in hutten, die behalve het hoognodige niet zoveel bevatten. Sommige ouderen hebben wel een mobieltje maar er is hier bijna geen bereik.

In dit gebied mag je niet zomaar komen en we moesten ook langs een douane! Wij mogen hier alleen binnen vanwege dit project. Er is hier een conflict gaande tussen de community en oliemaatschappijen, die 'hun' grond bezetten. Oliemaatschappijen putten hier olie en om in ruil hiervoor worden goederen geleverd (bv schoolmateriaal). De stam wordt zo goed als gedwongen te verwesteren en leert leven met moderne objecten en ook hebben ze geld, al wordt het nauwelijks gebruikt, alleen als ze buiten jungle komen om dingen in te kopen. Het was ook belangrijk dat wij goed geïntroduceerd werden voordat er vertrouwen kan worden gecreëerd. 

Yasuni is de plek met de grootste diversiteit aan flora en fauna in de wereld. We gaan zo een jungletocht maken. Ik heb tot nu toe behalve heel veel insecten, spinnen, hertjes, een dood slangetje en tapirs (Google maar), nog niet veel dieren gespot. Op zaterdag wordt het ook sterk afgeraden om naar de community te gaan, omdat de mensen dan heel veel alcohol drinken en het dan gevaarlijk wordt.. Ook al zoiets bizars!

Gister hebben we bijzondere dag gehad. We zijn naar een andere stam geweest hier 3 uur vandaan omdat daar een feest gaande was van 3 dagen lang en wij zijn de eerste vrijwilligers die daar naartoe werden meegenomen. Deze stam is 50 jaar geleden pas voor het eerst in aanraking gekomen met mensen buiten hun stam (waarschijnlijk de laatst ontdekte mensen vd wereld) en van 2013 is het nog bekend dat ze op mensen hadden gejaagd.. We werden van te voren gewaarschuwd dat we vooral aardig moesten zijn. Best spannend de weg ernaartoe. Aangekomen bleek de stam heel erg te lijken op die van waar we normaal komen qua ontwikkelingen, alleen konden deze mensen geen Spaans. Ze waren gelukkig ook gewoon aardig. Toch een bijzondere ervaring!

Gisteravond ben ik gaan kijken bij een volleybalwedstrijd tussen mannen van de oliemaatschappij en het research centre. Erg leuk want de mannen van het research centre zijn team Holland en dragen Nederlands voetbalshirts omdat er vaak Nederlandse vrijwilligers komen. Ik was echter de enige Nederlander die aanwezig was. En ze hadden gewonnen! 

Nou ik geloof dat ik weer genoeg heb verteld! Nu ga ik mijn regenlaarsjes pakken om de jungle in te gaan!

Hasta luego, muchos besos!